2k op de Bosbaan

De roeiwedstrijden die echt tellen, degenen waar je echt voor traint, waar je echt wil pieken, zijn over 2000m. En, laten we eerlijk zijn, vinden niet plaats in Tilburg of in Groningen. Om een 2k te winnen moet je na 2000m de eerste zijn, het boeit dus niet waar je bent bij de 1000m, het boeit niet waar je bent bij 1999m. 2000m, dat is wat telt.

In de 2- waren wij ons hier heel erg van bewust. Dat we op één wedstrijd na altijd laatsten waren bij 500m is nooit een bijzonder groot probleem geweest. Toch besloten we na de ZRB dat, hoe leuk ploegen inhalen ook is, we misschien maar eens moesten proberen dan vooraan te liggen. Er gaan namelijk geruchten rond dat dat makkelijk roeit. De zaterdag van de Westelijke waren wij gebrand om te laten zien dat we goede stappen hadden gezet (mede mogelijk gemaakt door Judith van Os), en dat we vanaf het begin snelheid gingen maken ipv halverwege de race pas ploegen inhalen. Het DO2- veld was weer eens goed gevuld met sterke ploegen, waardoor überhaupt de finale halen al super zou zijn. Om half 1 verschenen we dan aan de start, het was voor de verandering écht mooi weer, en we konden voor het eerst beiden in korte mouwen starten.

Tijdens de race werden er goede klappen neergezet en was duidelijk dat we het goede roeien van die week mee hadden kunnen neemenen. Het 'hard starten' was niet heel erg goed uit de verf gekomen er we waren als vanouds weer laatsten bij de 500m. Zoals gewoonlijk hebben we een ploeg in het midden van de race nog ingehaald, maar de top 2 konden we niet halen, waardoor onze dag snel afgelopen was. Niet getreurd, wij zouden goed rust pakken terwijl de andere ploegen elkaar moe zouden maken in de finale.

Zondag moesten we tegen ongeveer dezelfde ploegen, maar mochten we dit maal 3e worden. Dit betekende dat we een bootje zouden moeten pakken die de dag daarvoor sneller was gegaan. Tijdens het oproeien kwamen we er achter dat we wellicht harder zouden gaan als we bij de start écht hard op onze benen zouden duwen (klinkt stom, we know, maar beter laat dan nooit). Zo gezegd, zo gedaan, en zo we zijn dus vanaf het begin onze benen gaan gebruiken. Hierdoor bleek al gauw dat we er na 100m nog steeds bij lagen! En na 200m, en na 500m (we waren niet eens laatsten!). Toen we na 1000m nog steeds naast de ploegen lagen die gebruikelijk een aantal bootlengtes voorsprong op ons hadden, begonnen er vragen door onze hoofden te gaan 'Wat doen ze nog naast ons? Zijn we zo goed? Gaan we dit volhouden?' Achteraf bleek dat we 2e lagen bij 1000m! Nog 1000 te gaan! We lagen zelfs voor Anna en Eline! Helaas kwam daar een balletje, oeps, mishaal, Anna en Eline spoten er langs en de rest van het veld had een bootlengte voorsprong op ons. 4e bij de laatste 500. Waar het bij de 1000m jammer was dat het toen niet afgelopen was, hebben we nu geluk nog 500m te moeten. Helaas ging de eindsprint pas echt van start in de laatste 200m toen duidelijk was dat we nummer 3 nog konden pakken. We hadden gelijk een bootlengte op ze gewonnen. Jammer genoeg was dit niet genoeg, en hadden we voor 0,4 sec de finale niet gehaald. Balen. Heel hard balen. En een uur later heel erg tevreden zijn met het feit dat we naast ploegen liggen die hiervoor onbereikbaar waren.

De grote les van dit weekend? Het is nooit verloren. En meer benen. 2000m lang.