2k op de Bosbaan

De roeiwedstrijden die echt tellen, degenen waar je echt voor traint, waar je echt wil pieken, zijn over 2000m. En, laten we eerlijk zijn, vinden niet plaats in Tilburg of in Groningen. Om een 2k te winnen moet je na 2000m de eerste zijn, het boeit dus niet waar je bent bij de 1000m, het boeit niet waar je bent bij 1999m. 2000m, dat is wat telt.

In de 2- waren wij ons hier heel erg van bewust. Dat we op één wedstrijd na altijd laatsten waren bij 500m is nooit een bijzonder groot probleem geweest. Toch besloten we na de ZRB dat, hoe leuk ploegen inhalen ook is, we misschien maar eens moesten proberen dan vooraan te liggen. Er gaan namelijk geruchten rond dat dat makkelijk roeit. De zaterdag van de Westelijke waren wij gebrand om te laten zien dat we goede stappen hadden gezet (mede mogelijk gemaakt door Judith van Os), en dat we vanaf het begin snelheid gingen maken ipv halverwege de race pas ploegen inhalen. Het DO2- veld was weer eens goed gevuld met sterke ploegen, waardoor überhaupt de finale halen al super zou zijn. Om half 1 verschenen we dan aan de start, het was voor de verandering écht mooi weer, en we konden voor het eerst beiden in korte mouwen starten.

Tijdens de race werden er goede klappen neergezet en was duidelijk dat we het goede roeien van die week mee hadden kunnen neemenen. Het 'hard starten' was niet heel erg goed uit de verf gekomen er we waren als vanouds weer laatsten bij de 500m. Zoals gewoonlijk hebben we een ploeg in het midden van de race nog ingehaald, maar de top 2 konden we niet halen, waardoor onze dag snel afgelopen was. Niet getreurd, wij zouden goed rust pakken terwijl de andere ploegen elkaar moe zouden maken in de finale.

Zondag moesten we tegen ongeveer dezelfde ploegen, maar mochten we dit maal 3e worden. Dit betekende dat we een bootje zouden moeten pakken die de dag daarvoor sneller was gegaan. Tijdens het oproeien kwamen we er achter dat we wellicht harder zouden gaan als we bij de start écht hard op onze benen zouden duwen (klinkt stom, we know, maar beter laat dan nooit). Zo gezegd, zo gedaan, en zo we zijn dus vanaf het begin onze benen gaan gebruiken. Hierdoor bleek al gauw dat we er na 100m nog steeds bij lagen! En na 200m, en na 500m (we waren niet eens laatsten!). Toen we na 1000m nog steeds naast de ploegen lagen die gebruikelijk een aantal bootlengtes voorsprong op ons hadden, begonnen er vragen door onze hoofden te gaan 'Wat doen ze nog naast ons? Zijn we zo goed? Gaan we dit volhouden?' Achteraf bleek dat we 2e lagen bij 1000m! Nog 1000 te gaan! We lagen zelfs voor Anna en Eline! Helaas kwam daar een balletje, oeps, mishaal, Anna en Eline spoten er langs en de rest van het veld had een bootlengte voorsprong op ons. 4e bij de laatste 500. Waar het bij de 1000m jammer was dat het toen niet afgelopen was, hebben we nu geluk nog 500m te moeten. Helaas ging de eindsprint pas echt van start in de laatste 200m toen duidelijk was dat we nummer 3 nog konden pakken. We hadden gelijk een bootlengte op ze gewonnen. Jammer genoeg was dit niet genoeg, en hadden we voor 0,4 sec de finale niet gehaald. Balen. Heel hard balen. En een uur later heel erg tevreden zijn met het feit dat we naast ploegen liggen die hiervoor onbereikbaar waren.

De grote les van dit weekend? Het is nooit verloren. En meer benen. 2000m lang.

EJD wint de ZRB!

Nadat we op de Hollandia hadden laten zien dat we toch wel een beetje in het veld lagen, hebben we de afgelopen twee weken getraind om op de ZRB ons nog een keer te kunnen bewijzen. We waren deze twee weken begonnen met skiffen en dubbeltweeën, met als conclusie dat we héél erg blij waren dat Long ons weer kon sturen toen Leonoor terug kwam van haar weekje stenen hakken. Helaas kunnen we hem niet meer zien, want hij ligt nu verstopt in het puntje van onze mooie nieuwe boot: het Contract! Maar we horen zijn zoetgevooisde stemmetje gelukkig nog wel! 


Na een belabberde start, was het Long die ons door de eerste 400 meter van onze eerste wedstrijd van het weekend van de ZRB heen schreeuwde. Na onze killer 30 lagen we gelukkig weer naast de Argoboot die ons op de varsity met 20 sec versloeg. De rest van de wedstrijd hebben we ons aan het raceplan gehouden en zijn we als eerste over de finish gevaren! Maar, zo’n voorwedstrijd zegt niets, behalve dat je best kapot kan gaan aan 2K en onze tegenstanders zagen dat wij ook iets kunnen. 
        In de andere voorwedstrijd roeide opeens een een tweede/derdejaars bootje van de bakker vooraan. Dit bakkerbootje kon helaas wel starten, met als gevolg dat we in de finale een bootlengte achter de geur van aluminium blikken aan roeiden. De race van dezelfde ochtend had ons het vertrouwen gegeven dat we ons hier wel naartoe konden trappen. We liepen tussen 400 en 1500 stukje bij beetje in op de bakker en vooral uit op de rest van het veld. De andere Delftse dames roken echter de finish ook en vluchtten voor ons uit de finish over, met slechts twee seconden voorsprong. Wel hebben de roeisters aan deze race een mooi persoonlijk record overgehouden: 07:39,68. Als roeisters konden we geen pap meer zeggen, maar we zijn Ricks erg dankbaar dat hij het voor ons opnam tegenover de bakkercoaches: “Makkelijk hè? Winnen van een sjaarsploeg.”


Zondag begon lekker vroeg, maar na onze wedstrijden van zaterdag hadden we ontzettend veel zin om te winnen en dat moest vandaag maar eens gebeuren. Nu riepen alle andere ploegen dat natuurlijk ook, dus moesten we realistisch blijven. We hadden zaterdag twee keer 2K gevaren, terwijl dat even veel was als we daarvoor in vier weken aan wedstrijdervaring hadden opgedaan. Onze tegenstanders hadden de dag ervoor meer van hun rust kunnen genieten en we moesten nog steeds alles geven om de A-finale te bereiken. 
        Onze start werd er niet veel beter op met als gevolg dat we na 500 meter nog steeds achter onze enige tegenstander Gyas lagen, maar Long spoorde ons aan en in een paar halen hadden we ze van slag tot boeg ingehaald. Toen we halverwege echter al een paar seconde op Gyas voorlagen, heeft Long ons een beetje gespaard. Geen opzetjes meer, maar alleen doen waar we al mee bezig waren: schuiven en duwen. Met als conclusie: je hoeft niet persé dooddood te gaan op een 2K als je tegenstander maar achter jou dood ligt te gaan.
        Na een heerlijk middagdutje bij TOR moesten we ons weer melden aan de start, met als voornemen dat we nu eerste gingen en blijven liggen van start tot finish. Dit ging in onze eerste twee halen goed, helaas had Gyas weer brutaal de leiding genomen. Er zat niets anders op dan hetzelfde doen als de andere drie wedstrijden van dit weekend, gedurende de race onze tegenstanders inhalen. Gyas verstopte zich echter langs de waterkant dus we moesten er maar op vertrouwen dat we op ze inliepen. Na een killer 40, creatie van Long, waren we er dan eindelijk overheen. Het enige wat we toen nog konden doen, was net zo lang duwen totdat we als eerste de piep van de finish hoorden. Twee seconden lang voelden we ons moe maar de blijdschap overheersde toen Long ons niet het kanaaltje in, maar richting Vidar stuurde. Langzaam werd duidelijk dat we dat blik hadden binnengesleept! En verdiend nog ook! Na vier keer ons uiterste best te hebben gedaan op de wateren van Tilburg, kon dan eindelijk het Venster uit volle borst meegezongen worden. Long kreeg de eer om ook nog even van het water te genieten zonder een boot onder zich. 


‘s Avonds genoten van een heerlijke pizza en ook de daaropvolgende biertjes smaakten erg goed! Ontzettend veel dank aan coaches en Long voor het raceplan en vertrouwen! En aan alle anderen die ons naar dit blik toe geholpen hebben! Dat er nog vele van dit soort momenten mogen volgen.

Kusjes EJD '12

Traika Tilburg, 13 t/m 15 april 2012

Tilburg zoals het nooit de bedoeling is geweest: wolken, kou en stroming en wind in tegengestelde richting (niet over nagedacht, zo vaar je natuurlijk nooit baanrecords). Alsof dat nog niet genoeg was om aan te wennen, sliepen we in giraffenhuisjes in plaats van de vertrouwde zebra’s. Maar gelukkig heeft de auto van Anouk vier deuren en plek voor zes personen.

Al snel bleek dat er geen twijfel over mogelijk was: wij zouden de test gaan winnen. Wij hadden namelijk een jachtluipaard in onze slaapkamer. Wikipedia zegt hierover het volgende: “De jachtluipaard staat bekend als het snelste landdier ter wereld: binnen vier seconden kan hij snelheden van tot wel 110 km/uur halen. Hij is slank, flexibel en gespierd gebouwd met een krachtige borst, een lange staart en voor een katachtige zeer lange poten, waarmee hij zich hard kan afzetten.”

Winnen dus.

De cheetah

Omdat je er met goede inspiratie alleen niet komt, hebben wij het hele weekend hard gewerkt aan deze snelheid: op zaterdagmiddag 60x250m en op zondagochtend gewerkt aan de “van 0 tot 110km/h in vier seconden”. Met de hulp, aangevuld met veel liefde, van onze lievelingsgastcoach hadden we dat al snel onder de knie.

De aanval wordt voorbereid vanuit de bosjes

Ook de coaches voorzien van camouflage-petten

Op zondagmiddag was het tijd voor de test met Freek en EJD’12 naast ons. Al snel bleek dat zij over ander dieren hadden gedroomd en lieten we ze al snel achter ons. Helaas bleek dit van korte duur en hebben wij onze topsnelheid niet lang kunnen volhouden. Wat ging er mis? Na nogmaals Wikipedia te hebben bestudeerd, bleek dat men ook daar aan kleine lettertjes doet: “…Deze snelheid houdt hij echter zelden langer dan over een afstand van 500 m vol.”

Een geslaagd en leerzaam weekend dus, maar voor de Hollandia toch nog even werken aan de tactieken.

De Proteusdames-site is in de lucht! Dat er maar snel mooie verhalen en foto's op deze site mogen verschijnen!